اگر چه مثل قفس از (نبود) و (بود) پرم دلم هنوز پرنده ست، از صعود پرم
تو سیب اوج نشینی و چیدنت سخت است ولی برای تو ای کشف! از شهود پرم
بدون روشنی چشم های سنتی ات شبیه کافه ام، از ازدحام دود پرم
اگر چه برکه نشینم ولی در این غربت برای گریه دو چشمم که از دو رود پرم
به گیسوان سپیدم نخند، آیینه! هنوز صبح دبستانم، از سرود پرم
کاروان از مدینه راه افتاد، کوچه ها گونه هایشان تر شد هر کسی خواست عاشقت باشد، از قفس بال زد، کبوتر شد
رفتن از سرزمین مادری ات، نظم تاریخ را به هم می ریخت ناگهان سال اول هجری، نوبت آخرین پیمبر شد
بصره آمد به پیشواز اما، چشم هایت به نیزه ها افتاد بوی سیب آمد و لبت خشکید، عشق افتاد بار بی سر شد
سجده می کرد پیش پایت شوش، تا رسیدی اذان مغرب شد عطر ناب عبای تو پیچید، راه تا بهبهان معطر شد
سعدی آمد قصیده بنویسد، هر چه از عشق دیده بنویسد آه! شیراز، شهر شعر و چراغ، با تو و مشهدت برادر شد
می گذشتی، نسیم می رقصید، اصفهان گریه کرد در راهت بعد زاینده رود شکل گرفت، عطر پیراهن تو قمصر شد
خاک بوسید گام های تو را، تو مسیرت همه قدمگاه است به ابرکوه عشق پاشیدی، سروهایش همه تناور شد
دسته دسته به سویت آهوها، عاشقانه به راه افتادند عشق با کوچه های نیشابور، خانه در خانه آشناتر شد
مشهد آواز آشنایی بود، راه آرامش و رهایی بود هشتمین آسمان! شهید شدی، نوبت آسمان دیگر شد
نشسته‌ام مثل بچه‌شیری که دل به چشم غزال دارد بهارگیسوی چشم‌سبزی که با زمستان جدال دارد مرام چشمش مرام جادو هزار جنگل هزار آهو خزر به گونه خزان به گیسو به جای ابرو هلال دارد کشیده نقشی به روی شالش چه نقشه‌هایی خوشا به حالش نشان خونخواهی از جنوب و نشان مهر از شمال دارد پرنده‌ام رو به آسمانش همیشه دل بسته‌ام به جانش که آرزوی من است و این من چه آرزویی محال دارد چه چشمه‌های ترانه‌سوزی چه وزن نابی عجب عروضی غزل به تکرار ابروانش هجا هجا اعتدال دارد تو شمس باش و مولوی من غزل بخوانی و مثنوی من اگرچه پیرم هنوز با من جوان شدن احتمال دارد بخند تقویم روزگارم نشان نده چند سال دارم غمی که در سینه‌ام نشسته قریب هفتاد سال دارد